hot page

من نشستم روی پله‌ای که کسی ازش رد هم نمیشه.

همه عبور کردن و رفتن. 

من این عادت یکجانشینی رو سالهاست که دارم. 

اون که میره، پاشو رو زمین نمیذاره برای عبور

پاشو رو پای ما میذاره

آدمی که پای همراهیش لگد بشه، نه فقط پای رفتن،

که دیگه دل بلند شدن و راه افتادنم نداره ...

تازه این، پا رو پا گذاشتنه،

وای از اون روز که پا رو دلت گذاشته باشه و رفته باشه ‌... 

خدایا من رو از این توفان آخر به سلامت بگذرون 

منی که شادی، دلیل غمم بود ...

حالا غم ِ این شادی دیرآمده و زودرفته، سِر کرده دلم رو ...

نامه‌ای که روی در خونه چسبوندم عوض چک لیستی که درمان فردا رو بهم یادآوری کنه، خودش یه روضه‌ی کامله ... یه آینه برای اینکه توش، خودِ خودخواهی رو ببینم که از خوبی پیش رو، تلخی‌هاشو دید ...

خلاصه

دعای اون که سلامم رو تو عمره به مادر سقا رسونده بود، بدرقه‌ی راهم کن ... هم رفت، هم‌ برگشت. 

وقتی غم از دست دادن، بزرگتر از شادی به دست آوردن اون چیزه، یعنی تو دیر فهمیدی چی به دست آوردی ... و یعنی که حالا حالاها باید غصه بخوری و غمات اشک بشه تا عذاب وجدان ِ نفهمیدنت کمتر بشه ...

کاش همون لحظه که میفهمی اشتباه کردی، از دست رفته‌ها برمیگشتن و داغ پشیمونی رو از تو دلت پاک می‌کردن ...

خستگی امروز، خستگی کار زیاد و گرسنگی طولانی و کم‌خوابی دو روز اخیر نیست.‌ خستگی سوالهایی هست که دیگه مغز گنجایشش رو نداره و سرازیر شده تو قلبمون ... خستگی دلتنگی واسه چیزیه که باید میشدیم‌ و نشدیم... خستگی آغوشی که باید پر میشد اما خالیه ... من‌از امشب ۱۲۱ روز برای زندگی فرصت دارم... اندازه‌ی چهل روزش عطر تو رو می‌بلعم، ۸۱ روز بعدی رو به دوری و دلتنگی تو فکر می‌کنم... دهه‌های بعدی دوری و دلتنگی سهم من بود. 

عوض این تقسیم ناعادلانه، یه کادوی تولد حسابی میخوام ...